#มบรถไฟ Special | A wish so simple

Special | A wish so simple

#มบรถไฟ 

To listen: พริบตา - Bird Thongchai feat. Stamp

.   　　 　　 　　　  ✵  

 　　  *  ✧

 · 　　　　　  ˚ 

　　　　　　　 ·  *   ✧ 　　　 . 

　   ✧ ·  ✦  ✫  ·　　　　 ✦  　

 　　  ·  ˚ . 　  　 *

ผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ไม่รู้หรอก

แบมแบมไม่รู้หรอก

ผ่านมานาน นานมากแล้วจริงๆ

เพียงแต่เขายังจำได้…

ยังจำได้ราวทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวาน

*

วันนี้กรุงโซลคนเยอะอย่างเคย ผมออกมาเพื่อซื้อกาแฟในช่วงพักเที่ยงแถวบริษัทที่ทำงานอยู่ มือกระชับผ้าพันคอให้ปิดจมูกอีกนิดเพื่อลดความทรมานจากอากาศหนาวเหน็บของกลางเดือนธันวาคม

ปลายปีอีกแล้ว เวลาหมุนเร็วเหลือเกิน

“อ้าวแบม”

“อ้าว สวัสดีครับพี่จินยอง”

“จะไปไหนหรอ”

“จะไปซื้อกาแฟร้านตรงสี่แยกน่ะครับ”

“อ๋อ งั้นพี่ไปด้วยสิ เดี๋ยวต้องขึ้นไปประชุม ง่วงจะตายแล้ว”

“ได้สิครับ”

พี่จินยองเป็น creative director ในแมกกาซีนที่ผมทำงานอยู่ เขาค่อนข้างจะยุ่งในเดือนนี้เพราะทุกคนต่างอยากปิดจ็อบสิ้นปีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เอ้อ ได้ข่าวว่าจะมีดาวตกด้วยนะ วันพรุ่งนี้มั้ง”

“หรอครับ”

“ไม่ตื่นเต้นหน่อยหรอ”

พี่เขาพูดพร้อมขำหน่อยๆกับการที่ผมไม่มีปฏิกิริยาอย่างที่ชาวบ้านเขามีกัน 

“ไม่เท่าไหร่ ไม่ค่อยอินน่ะครับ”

“แปลกคน”

“ผมชอบนอนมากกว่า”

“ฮ่าๆ เมคเซนส์นะ”

ผมยิ้มและผงกศีรษะเบาๆเป็นการตอบรับ เป็นความจริงที่ไม่ได้สนใจปรากฏการณ์ดาวตกเป็นพิเศษเฉกเช่นคนอื่น 

เพราะดาวตกทำให้ผมคิดถึงใครบางคน

คิดถึงช่วงเวลาหลายช่วง

และระลึกว่าไม่มีโอกาสย้อนไปวันนั้นได้อีกแล้ว

And so I think of you

As I always do

And that makes me miss you

But there’s nothing I can do

*

ผมนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้านในเวลาที่ช้ากว่าเวลาเลิกงานปกติพักใหญ่ๆ เพราะงานแน่นจนต้องอยู่เคลียร์ ชีวิตมนุษย์เงินเดือนมันก็แบบนี้ละเนอะครับ

‘นักดาราศาสตร์ได้คาดการณ์ว่าจะสามารถสังเกตมองเห็นฝนดาวตกได้มากถึง 60 ดวงต่อชั่วโมง หลังจากช่วงเวลา 20.30 น.เป็นต้นไป ในวันที่ 16 ธันวาคมนี’

อ่า.. ข่าวดาวตกอีกแล้ว

นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้เห็น

ไม่เห็นหรอก… ถึงแม้จะเกิดขึ้นทุกปีก็คงไม่เห็นหรอก

They tell you to make a wish when a star falls

But they didn’t tell you what to do when the sky falls; when your whole world disappears

So you just keep wandering

What should I do

How should I feel

You ask yourself but you are already facing sorrow

You question the world but you are already crying

You know life is something borrowed

But you never knew loss could be so blue

ผมพาสารร่างของตนเองมาถึงบ้านจนได้ ขาสองข้างก้าวตรงไปยังลิฟต์ของคอนโดและขึ้นไปยังห้องเดิมที่คุ้นเคย

ผมวางของไว้ที่ห้องรับแขกก่อนจะมุ่งไปที่ระเบียงเพื่อหวังสูดอากาศเข้าปอดอย่างที่ทำทุกวัน

บุหรี่มวนเล็กถูกจุดขึ้นเหมือนเคย

จำไม่ได้ว่าเริ่มสูบเมื่อไหร่ แต่ไม่เคยสูบเกินวันละมวน

ความเงียบเข้าปกคลุมเฉกเช่นคืนทั่วๆไป ผมเงยหน้าพ่นควันสีเทาอ่อนออกจากปาก ควันบุหรี่ปะปนไปกับไอจากความหนาวเย็น ดวงตาพลันไปสบกับแสงสว่างของดาวเหนือผู้ไม่เคยหายไปไหนแม้แต่คืนเดียว

‘เนี่ย ดาวกลุ่มตรงฝั่งนู้นเรียกว่ากลุ่มดาวลูกไก่นะ’

‘อันนี้หรอ’

‘No no. These ones. Those are the scorpions’

‘น่ารักดีอะ เหมือนลูกไก่เดินตามแม่’

‘เนอะ มาร์คก็ชอบ’ 

อ่า…คิดถึงมาร์คจัง…

น้ำตาไหลผ่านแก้มก่อนที่ผมจะรู้ตัวและห้ามทัน

ยิ่งใช้มือเช็ดเท่าไหร่มันก็ยิ่งพรั่งพรูขึ้นเรื่อยๆ ผมบอกตัวเองว่าวันนี้จะเป็นข้อยกเว้น

‘วันนี้ร้องไห้ได้’ ผมบอกตัวเองแบบนั้น

ผมเข้าใจว่ามันผ่านมานาน นานมากแล้ว

เป็นเวลากว่าห้าปีที่พี่มาร์คได้จากไป

ผมยังคงขีดฆ่าปฏิทินเช่นทุกวัน รอให้จำนวนวันที่ต้องโดนปากกาสีแดงทำเครื่องหมายกากบาทนั้นลดน้อยลง

แต่ไม่ใช่เลย

ผมยังคงคิดว่าเขาไม่กลับมานานเกินไป

จำนวนวันและเวลาไม่เคยลดน้อยลง

จำนวนวินาทีที่ผมคิดถึงเขาไม่เคย.. 

ไม่เคยเป็นความรักที่ลดน้อยลงเลยจริงๆ

ผมยังจำได้ทุกสัมผัส

อ้อมกอดอันอบอุ่น

รอยจูบอันหวานซึ้ง

แม้แต่มืออันเย็นเฉียบในวันสุดท้ายของลมหายใจ

ผมยังจำได้ทุกความรู้สึก

ทุกครั้งที่ทะเลาะ

ทุกครั้งที่หัวเราะ

ทุกความสุข ทุกความทุกข์

แม้แต่ความเจ็บปวดในวันที่เขาจากไป

จริงอยู่ที่ผมใช้ชีวิตอย่างปกติในทุกๆวัน แต่จะมีบางวันเช่นวันนี้ที่ผมถามฟ้าถามจันทร์ถามดวงดาวถามตัวเองว่าผมควรจะทำอย่างไร

จะทำยังไงให้มาร์คกลับมา

ทำอย่างไรให้ฟ้าคืนเขาให้กับผม

What am I supposed to do on this one day

This one day when you hear about a falling star

And you look up to the sky

Everyone is closing their eyes

But yours are wide open

Since there is nothing left to wish for. 

ใช่ คุณอาจคิดว่ามันเกินจริง

ผมเองก็ยังคิดว่ามันตลก การที่เราไม่สามารถลืมเรื่องใครสักคนได้แม้แต่เศษเสี้ยวของความทรงจำนั้นตลก

ตลกและเศร้า

ถึงแบบนั้นผมก็ยังเลือกจะจำ…

ถ้าจำจนกว่าจะลืมนั้นเกิดขึ้นได้ผมคงไม่ทำ

เพราะผมไม่มีเจตนาที่จะลืมเขา

ไม่เลย...

ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว

ทุกครั้งที่มีฝนดาวตก ทุกครั้งที่ทุกคนพูดถึงการอธิษฐานขอพรจากดาวฤกษ์ดวงน้อยที่ตกลงผ่านชั้นบรรยากาศ

ทุกครั้งผมจึงลืมตา

ในขณะที่ทุกคนหลับตาและภาวนาให้ความหวังเป็นจริง

ผมจ้องไปที่ความเคลื่อนไหวเร็วๆนั่น จ้องไปที่ความสวยงามของดาวตกและท้องฟ้าสีเข้ม

เพราะผมไม่มีคำอธิษฐานที่สามารถเป็นจริงได้

ฉะนั้นผมจึงลืมตา

เพราะตั้งแต่วันที่พี่มาร์คจากไป ผมไม่มีอะไรจะขอ

ฉะนั้นผมจึงลืมตา

เพราะตั้งแต่วันที่ดูดาวด้วยกันวันนั้น ดาวไม่สามารถทำให้เขาอยู่กับผมได้

ฉะนั้นผมจึงลืมตา

เพราะตั้งแต่วันที่เขาหยุดหายใจ

ดวงดาวอีกกี่ร้อยพันดวงก็ไม่สำคัญ

ถึงจะมีฝนดาวตกนับร้อยดวงในคืนนี้

...นั่นไม่สำคัญอีกต่อไป

‘ในเมื่อดาวทุกดวงได้ดับไป

ตั้งแต่วันที่เขาไม่กลับมา’

*

Dear falling star,

I’ve got a wish. 

A wish so simple. 

To bring him back, to not make this so difficult

But to bring him back, the star replies,

Is impossible. 

.   　　 　　 　　　  ✵  

 　　  *  ✧

 · 　　　　　  ˚ 

　　　　　　　 ·  *   ✧ 　　　 . 

　   ✧ ·  ✦  ✫  ·　　　　 ✦  　

 　　  ·  ˚ . 　  　 *