#มบรถไฟ 05 [outro]

Hello from the other side

At least I can say that I’ve tried

To tell you I'm sorry

For breaking your heart…

ผมนั่งคิดอยู่นานมากระหว่างรอแบมแบมกลับห้อง คิดแล้วคิดอีก แต่ก็คิดไม่ตกเสียทีว่าจะเอ่ยคำพูดมากมายในหัวนี้ออกไปได้อย่างไร ในประโยคแบบไหน

ผมแค่คิดว่าถ้าผมเป็นแบมแบม ผมคงไม่อยากฟัง

แต่ผมก็จำเป็นจะต้องบอกลา

ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่เผลอหลับระหว่างรอ อีกทั้งยังพยายามอย่างมากที่จะฝืนตาให้โฟกัสถูกจุดเมื่อเขามาถึง ในเมื่อทุกอย่างในตัวผมนั้นแพ้ให้กับกาลเวลาและโรคภัย แพ้แม้ใจจะยังไม่อยากจากไปก็ตาม

ปาฏิหารย์ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนหรอกครับ

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผมกับแบมแบม

“ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่าง”

ผมว่าก่อนจะไล้มือไปบนพวงแก้มที่เคยมีเนื้อและสีสันเลือดฝาดมากกว่านี้หลายเท่า 

บางครั้งก็คิดโกรธตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรให้มันดีขึ้นมาได้ โกรธที่มันเป็นตัวผมที่ทำให้คนที่รักเป็นแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผมทำ แต่เป็นตัวผม ร่างกาย ซึ่งผมควบคุมไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“แบมยินดีนะมาร์ค รู้ใช่มั้ยว่ายินดีทุกอย่าง”

ไม่มีเสียงสะอื้นจากคนตรงหน้าแต่ดวงตาใสนั้นหม่นหมองและเต็มไปด้วยหยาดน้ำ ผมกระชับอ้อมกอดขึ้นอีกนิดด้วยแรงทั้งหมดที่มี 

ถึงนั่นจะทำให้รู้สึกปวดไปทั้งตัว

แต่อย่างน้อยหัวใจก็ยังอุ่น

“ขอโทษอีกครั้งนะ…”

ผมกลั้นน้ำตาและฝืนให้มันไหลกลับเข้าไป อย่างน้อยเวลานี้สิ่งที่ทำได้ก็คือเข้มแข็ง

ผมแค่อยากจะเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นและแข็งแกร่งให้คนที่ผมรักมาก อย่างน้อยก็ในคืนนี้

อย่างน้อยก็ตราบเท่าที่ลมหายใจยังไม่หมดสิ้นไป

“ขอมือหน่อย”

ยิ้มให้กับคนขี้แยในอ้อมกอดก่อนจะส่งมือเย็นซีดให้อีกฝ่ายโดยพยายามไม่ให้สั่นมากเกินไป

ผมจับมือแบมแบมไว้แน่นเท่าที่ทำได้ แต่เท่าที่ทำได้เห็นทีจะเป็นเพียงแรงกำหลวมๆของคนทั่วไป

ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมและเขาก็รู้ว่าเราจับมือกันแน่น

“ขอโทษที่ทำให้ต้องร้องไห้บ่อยๆนะ ขอโทษที่ทำให้แบมต้องแกล้งเข้มแข็งบ่อยๆด้วย… แล้วก็… ขอโทษที่ทำให้ต้องรักษาสัญญาที่ทำร้ายตัวแบมเอง”

ผมกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ เสียงเหมือนแทบจะหายไปกับท้องฟ้าและหมู่ดาว

แบมแบมไม่พูดอะไร เพียงแค่ซุกใบหน้าเข้าหาอกของผมและร้องไห้อีกครั้ง

“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ยอมทำตามที่มาร์คขอ”

ขอบคุณที่รักกันมากขนาดนี้

“...มาร์ค”

เสียงแหบหวานเอ่ยขึ้นพร้อมประสานนิ้วมือเข้ากับมือของผมอย่างเชื่องช้าและไร้เรี่ยวแรง

“หืม”

“เราจะได้เจอกันอีกมั้ย”

ผมยิ้มให้กับคำถามนั้น

แน่นอนเราไม่มีวันรู้ว่าชาติหน้ามีจริงหรือไม่

แต่ผมยังอยากจะเจอเขาในทุกชีวิตที่มี

“คงมีซักวัน”

ถ้าซักวันกลับมาเจอกันอีก

ผมคิดว่าคนที่ผมอยากจะรัก

ก็คงมีเพียงแค่แบมแบม

ผมแค่อยากจะรักเขาเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้

แค่อยากจะรักเขาให้มากและทดแทนเวลาที่เสียไป

แค่นั้นจริงๆ