#มบรถไฟ 01

01

"มาร์ค!"

ผมตะโกนชื่อเขาแบบไม่มีคำนำหน้าทั้งๆที่เขาแก่กว่าผมราวสี่ปี พี่มาร์คหันมาหาผมด้วยรอยยิ้มอันคุ้นเคย

รอยยิ้มที่คนรอบข้างบอกว่ามีแต่ผมเท่านั้นที่คุ้นเคย

"ไปซื้อขนมกัน"

จริงๆผมไม่ได้แค่อยากออกไปหาอะไรกิน แต่ผมอยากไปเดินเล่นรับลมมากกว่า และเห็นทีนั่นจะเป็นโค้ดลับที่มีแค่ผมกับเขาที่รู้

"กินจนแก้มย้อยแล้วนะแบม"

เสียงทุ้มเข้ามาใกล้พร้อมมือใหญ่ส่งมาบีบและยืดแก้มสองข้างของผม แต่ร่างสูงก็เดินไปใส่รองเท้าหน้าประตูห้องอยู่ดี

"พี่มาร์คบ่นแต่ก็ตามใจแบมแบมตลอดอะ"

ยองแจผู้กำลังนั่งดูทีวีเอ่ยขึ้นเนือยๆพร้อมกรอกตาไปมาอย่างล้อเลียน

มั่นใจว่าผมเคยได้ยินประโยคนี้เกินยี่สิบครั้งแน่นอน

และมันก็ไม่ได้มาจากยองแจคนเดียว

ตอนเรียนมหาลัยผมอยู่หอกับยองแจและพี่มาร์ค ยองแจเป็นเพื่อนที่คณะซึ่งขอย้ายเข้ามาด้วยเหตุผลที่ว่าห้องผมมีตั้งสองห้องนอน และผมก็แบ่งห้องกับยองแจได้สบาย พี่มาร์คก็ไม่ว่าอะไร เราสามคนเลยมาอยู่ด้วยกัน พูดตรงๆยองแจไม่ค่อยอยู่หรอกครับ เขามักจะค้างที่คณะเสมอเพราะงานกิจกรรมเยอะไปหมด

ผมกับพี่มาร์คเดินออกมาซื้อขนมที่เซเว่นหน้าหอจริงๆอย่างที่พูด หากแต่การเดินออกมาของเราไม่ได้จบแค่นั้น แถวหอไม่ได้เปลี่ยวมากมายเนื่องจากยังอยู่ใกล้รั้วมหาลัยมาก ยังคงมีร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเปิดอยู่ และคาเฟ่บางที่ก็ยังไม่ปิด

พี่มาร์ครู้ว่าผมชอบเดินเล่น

ผมก็รู้ว่าเขาชอบเดินเล่นเช่นกัน

"ชิมของแบมหน่อยดิ"

คนข้างกายเอ่ยพร้อมเอี้ยวตัวมาใกล้โดยมีเป้าหมายคือไอศครีมแท่งรสโปรดของผมซึ่งเหลือไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่ เออคนเราจะมาชิมอะไรตอนนี้ที่จะละลายหมดแท่งแล้ว ตลกแปลกๆ

"กินของตัวเองไปดิ ของแบมจะหมดแล้ว"

ผมเบี่ยงตัวหลบแต่ร่างสูงก็ยังขยับตามมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมือหนาสามารถคว้าเข้าที่มือของผมก่อนจะออกแรงดึงให้แท่งไอศครีมไปจ่อที่ปากของเขา

พี่มาร์คหัวเราะเมื่อแกล้งผมสำเร็จ เพราะผมเป็นคนค่อนข้างหวงของพอสมควรโดยเฉพาะของกิน

เขาจับมือผมแกว่งไปแกว่งมาเหมือนจะง้อให้ผมหายงอน มันดูเป็นอะไรที่ปัญญาอ่อนสิ้นดีแต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าการกระทำเด็กๆแบบนี้ก็ทำให้ผมยกโทษให้เขาได้บ่อยครั้ง

จนพี่มาร์คย้ายออกจากหอไปเพราะเรียนจบแล้ว

จนผมขนข้าวของออกเพราะได้รับปริญญาบัตร ความสัมพันธ์ของเราก็ยังไม่เปลี่ยนไป

มันเหมือนอะไรที่รู้ว่าจะไม่แปรผัน

บางอย่างที่รู้ว่าจะไม่จากไป

แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่มาร์คไม่รู้

ผมน่ะหวงแหนเวลายิ่งกว่าไอศครีมแท่งนั้นเสียอีก

*

ผมหลับตาลง

แม้ดวงตาจะปิดสนิทแต่ผมก็มีท้องฟ้าใสและน้ำสีครามเป็นของตัวเอง

ผมมี 'เวลา' เป็นของตัวเอง

มีความทรงจำเป็นของตัวเอง

ผมมีเขาอยู่กับผม เขาซึ่งไม่เคยจากไปไหน

แม้นั่นจะไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริงก็ตาม

"มาร์คๆ มาดูนี่ดิๆ"

มือเล็กกวักเรียกให้อีกฝ่ายซึ่งเดินออกไปห่างกลับเข้ามาใกล้ตัว ผมพยายามอยู่ให้นิ่งที่สุดเพื่อจะไม่ทำให้ผีเสื้อบนมือบินหนีไปก่อนที่พี่มาร์คจะเดินมา แต่แล้วเขาก็ทำเสียเรื่องจนได้เมื่อสองขายาววิ่งมาและกระโดดหยุดตรงหน้าผม

"แฮ่!"

ไม่พอยังแลบลิ้นเหมือนหมาอีก

"มาร์ค! ผีเสื้อบินหนีเลยเห็นมั้ย"

บ่นไปงั้นแหละ ผมรู้ดีว่ารอยยิ้มบนแก้มปากและตาของผมมันไม่จากหายไปไหนง่ายๆเวลาอยู่กับเขา

พี่มาร์คไม่หยุดหัวเราะเสียงสูงแหลมที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ แต่กลับหัวเราะไปด้วยทรุดตัวลงข้างผมไปด้วย ศีรษะทุยเอนเข้ามาอิงกับไหล่ของผมให้ผมได้รับแรงการสั่นสะเทือนของการขำไปอีกคน

"ฮ่าๆๆ มาร์คขอโทษ แต่หน้าแบมตลกอะ"

ผมฟาดเข้าที่ตักของพี่มาร์คอย่างไม่ออมแรง แต่ก็นั่นแหละครับ เขาไม่รู้สึกเจ็บหรอกเพราะเราเล่นกันแบบนี้เป็นธรรมดา พี่มันก็ยังคงอมยิ้มไปขำไปไม่เลิกราซะที

ผมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าและกดถ่ายรูปเข่าของผมและพี่มาร์คที่แตะกัน

"ถ่ายไรอะ เข่าสวยหรอ"

คนพี่ว่าก่อนจะลดตัวลงให้หัวของเขาอยู่บนตั้งของผมพอดิบพอดี ตาเดียวปิดลงพร้อมรอยยิ้มบางๆบริเวณมุมปาก

"เรื่องของแบมหน่า ละนี่มาร์คจะนอนหรอ แบมเป็นเหน็บง่ายนะ"

"ไม่หลับหรอก ขอพักสายตาห้านาที แป๊บนึงนะ"

จากนั้นก็มีแต่เสียงนกและเสียงลมซึ่งพัดผ่านไปโดยที่ไม่ได้สนใจความมีอยู่ของมนุษย์อย่างเราเสียเท่าไหร่

ความเงียบทำให้เหมือนมีแค่เราสองคนอยู่ตรงนี้

ผมก้มลงมองรูปในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

จริงๆรูปมันไม่ได้สวยอะไร 

ผมเดาว่าผมแค่ชอบช่วงเวลาตอนนี้ก็เท่านั้น

สัมผัสจากเส้นผมของคนตรงหน้าคลอเคลียอยู่บนมือ

แดดอ่อนๆกำลังพอดีที่หาได้ยาก

ลมเอื่อยๆพัดเรื่อยๆอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ก็แค่อยากจะเก็บชิ้นส่วนที่จะทำให้ผมนึกถึงมันได้ตลอดเวลา 

แค่นั้นจริงๆ

*

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ได้ยินเสียงดังน่ารำคาญข้างหู ทว่าตาที่ยังหรี่ปรือทำให้ไม่สามารถมองสิ่งต่างๆได้ชัดเจนนัก ตอนนี้เลยรู้สึกถึงแค่ความเมื่อยล้าจากแถวก้นกบและต้นคอ

"จะถึงแล้วนะขี้เซา" คนตัวโตกว่าเอ่ยเย้าพร้อมรอยยิ้ม มือก็ประคองโทรศัพท์ขึ้นถ่ายจนแทบจะติดใบหน้าง่วงๆของผม 

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะความงัวเงีย เลยเลือกที่จะเอนหัวไปพิงซบตรงแผ่นอกของคนที่นั่งหันหน้ามาทางนี้แทน

"เมารถหรอ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่ไล้เส้นผมราวกับจะปลอบประโลมทำให้ผมยิ่งเกลือกกลั้วใบหน้าเข้ากับแผงอกนั้นกว่าเดิม

พี่มาร์คไม่ใช่คนตัวโต อันที่จริงเราก็ตัวพอๆกัน แต่น่าแปลกที่เมื่อซบลงไปแล้วกลับทำให้รู้สึกเสมือนถูกปกป้อง มันปลอดภัยและสบายใจมากเหลือเกิน

ผมรู้ดีว่าอกของพี่มาร์คกว้างพอสำหรับผม

"จะกินยาหรือเปล่า เวียนหัวมากไหม" 

เมื่อไม่ได้ยินการตอบกลับจากผมเสียงนั้นก็ดูจะกังวลขึ้นมานิดหน่อย ผมคิดว่าเขาคงจะวางโทรศัพท์ที่ยกขึ้นเพื่อถ่ายรูปลงแล้วเปลี่ยนไปค้นกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเจ้าตัวแทน เสียงกุกกักที่ดังข้างๆบอกกับผมแบบนั้น

"เปล่า แค่ง่วง" ในที่สุดผมก็ตัดสินใจผละออกมานั่งตัวตรง ลืมตามองข้างทางที่เต็มไปด้วยสีของธรรมชาติ พยายามทำตัวให้ตื่นก่อนที่พี่มาร์คจะนึกไปว่าผมเมารถจริงๆแล้วยัดยาเม็ดสีเหลืองที่เจ้าตัวเตรียมมาใส่ปากผม

อ่า การเดินทางด้วยรถไฟนี่นานดีจังเลยน้า

ผมอ้าปากหาวพร้อมกับบิดขี้เกียจไปอีกสองสามทีด้วยความเมื่อยขบ นั่งซบไหล่พี่มาร์คหลับมาตลอดทางมันก็โรแมนติกดีอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าทำแล้วปวดตัวชะมัดยาด พวกนางเอกในละครไม่เห็นบอกไว้บ้างเลย

แต่ช่างเถอะ ถ้าเทียบกับความรู้สึกดีๆที่ได้รับกลับมาผมคิดว่ามันก็ไม่ได้ขาดทุนอะไร

"ไหวไหมเนี่ยยยยย" 

ผมก้าวถอยหลังไปแล้วแนบดวงตามองผ่านกล้องตัวโปรด จากนั้นก็กดชัตเตอร์เก็บภาพคนที่สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่พร้อมเหงื่อเม็ดเล็กที่เกาะอยู่ตามใบหน้าและลำคอ บางส่วนนั้นถูกเสื้อสีเข้มดูดซับไว้จนเห็นรอยชื้น ฉากหลังเป็นชานชาลาที่มองเห็นชื่อสถานีติดมานิดหน่อย

คนแก่กว่าหันมามองแล้วทำหน้าบูดใส่ พอเห็นว่าผมยิ่งหัวเราะใส่ก็เลยหยิบกล้องที่ห้อยไว้ขึ้นมาถ่ายผมบ้าง 

"ถ่ายหล่อๆนะ" 

ผมยืนนิ่งไม่หลบขณะเก็กท่าแบบที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าทำแล้วตลกพลางยิ้มแฉ่งให้กล้อง 

เอ ไม่สิ ยิ้มให้พี่มาร์คนั่นแหละ 

"ถ้าถ่ายไม่หล่อแบมจะโกรธ"

คราวนี้พี่มาร์คเป็นฝ่ายหัวเราะออกมาบ้าง แถมยังลดกล้องที่ถือลงอีกต่างหาก

"ยากแฮะ ยอมให้โกรธแล้วค่อยง้อง่ายกว่าเยอะเลย" 

"มาร์ค!"

*

"รับอะไรดีคะ" 

พนักงานต้อนรับส่งยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ ทำเอายกมือรับแทบไม่ทัน 

กวาดตามองเมนูอาหารแล้วก็เผลอถอนใจกับราคาอาหารที่นับวันจะสูงขึ้นทุกที 

ร่างบางอ่านมันอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกเมนูเดิมๆที่สั่งในทุกครั้งที่มาอย่างข้าวผัดปู ต้มยำกุ้งและปลาหมึกผัดไข่เค็ม น้ำปั่นอีกสองแก้ว

ระหว่างนั่งรอผมมองไปรอบๆร้าน จากตรงนี้สามารถเห็นน้ำทะเลใสแจ๋วสีฟ้าอมเขียวได้อย่างชัดเจน

สมกับที่เขียนไว้ว่าเป็นร้านที่มองเห็นวิวได้สวยที่สุด

"ทำไมวันนี้สั่งน้อยจัง"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมดวงตาเรียวซึ่งพลันสบกับผม ผมยิ้มน้อยๆ โบกมือไปมาเป็นเชิงไม่มีอะไร

"แหม แบมไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นซักหน่อย มาร์คเว่อร์ตลอดอะ"

ยู่ปากพอเป็นพิธีแล้วก็เสมองออกไปยังวิวแสนสวยตรงหน้าอีกครั้ง

ผมชอบมองน้ำสีฟ้าอมเขียวซึ่งบรรจบกับฟ้าสีครามที่เส้นตรงยังปลายขอบฟ้าตรงนั้น ผมคิดว่ามองโดยไม่คิดอะไรได้ คิดว่าทุกครั้งที่มองจะสมองโล่งได้

แต่ครั้งนี้ผมกลับมีแต่ความคิดในหัว

แค่คิดว่าไม่อยากให้ถึงวันที่ไปยังเส้นสุดขอบฟ้านั่นเลย

ปล่อยให้ลมเหนอะหนะของทะเลหอบไอเค็มปะทะหน้าได้ซักพัก พนักงานคนเดิมก็เอาน้ำมะพร้าวปั่นและน้ำแตงโมปั่นอย่างละแก้วมาวางเสิร์ฟไว้แล้วเดินออกไป

ผมชอบน้ำมะพร้าว 

ส่วนพี่มาร์คชอบน้ำแตงโม

"อันนั้นอร่อยไหมอะ" ชะโงกหน้าไปหาเจ้าของน้ำปั่นสีแดงแล้วก็ถามไปงั้นพอเป็นพิธี อันที่จริงมันแปลว่าอยากชิมมากกว่า

ร่างสูงนั่นก็เหมือนจะรู้ดีเลยถือแก้วขึ้นพลางจับหลอดไว้ ป้อนให้ผมใช้ปากดูดชิมน้ำหวานที่อยู่ในแก้ว

"เฮ้ยอันนี้อร่อย"

"ไหนว่าน้ำมะพร้าวอร่อยสุด" เจ้าตัวเอ่ยแซว ก่อนจะดึงแก้วกลับไปกิน ทำท่าทางอร่อยนักหนายั่วโมโห

"น้ำมะพร้าวอร่อยสุด! แต่แตงโมก็อร่อยเหมือนกันนี่"

"จะกินสองอย่างเลยหรอ ตะกละจนแก้มยานถึงพื้นแล้ว" ไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือมาดึงแก้มผมอีกต่างหาก

"ก็กินของมาร์คด้วยไง แค่นี้ก็ได้กินทั้งสองอย่างแล้ว"

"ไม่ให้"

"อ้าว!" 

เห็นผมขึ้นเสียงใส่พี่มาร์คก็ยิ้มร่า ชอบแหย่ตลอดแหละครับคนนี้ 

ผมเบ้ปาก เชิดหน้าใส่จนคางแทบจะติดเพดานเหมือนพวกนางร้ายในละคร

"โอ๋ๆ อย่างอนนะ" คนแก่กว่าพยายามเอาใจด้วยการเอาหลอดน้ำแตงโมมาจ่อถึงปาก ผมก็ขี้เกียจจะเล่นตัวเลยดูดไปเต็มแรง ผลคือเย็นจี๊ดไปถึงสมอง

ไอ้พี่มาร์คหัวเราะจนน้ำตาเล็ด เลยถูกผมฟาดไม่ยั้งทั้งที่มืออีกข้างก็ยังกุมขมับแน่น โอ๊ยปวดหัว

"อย่าตายนะ แข็งใจไว้" 

พูดไปก็หัวเราะไปด้วย ไม่ได้มีความเห็นใจให้กันซักนิด

"บ้าหรอ ไม่ตายหรอก แบมจะอยู่แย่งน้ำแตงโมมาร์คกินไปจนกว่าจะอายุครบร้อยปีเลย!"

"ให้มันจริง อย่าทิ้งเค้านะเตง" เวลาคนเสียงต่ำๆดัดเสียงเล็กเสียงน้อยนี่โคตรตลกเลยครับ อดที่จะให้รางวัลเป็นฝ่ามืองามๆซักทีสองทีไม่ได้

"เตงบ้าไร!"

พี่มาร์คหัวเราะออกมาอีกครั้ง อยู่กับผมแล้วขำตลอดแหละ หัวเราะตลอด กรามจะค้างเข้าซักวัน

"เอาเป็นว่ายังไงก็ห้ามเลิกกัน คบไปเรื่อยๆจนแบมอายุร้อยปีเลยดีไหม ไม่ใช่อะไรนะ แค่สงสาร กลัวใครบางคนไม่ได้กินน้ำแตงโม"

ฝ่ายนั้นพูดหน้าตาเฉยก่อนจะเอานิ้วก้อยใหญ่ๆมาล็อกนิ้วก้อยผม ชิงลงมือแบบที่ยังไม่ทันตั้งตัว

คนแก่กว่าส่งยิ้มให้

"สัญญากันแล้วนะ"

ริมฝีปากอิ่มวาดรอยยิ้มกว้างขณะทอดสายตามองแก้วน้ำทั้งสองอันที่วางอยู่เคียงกัน

ของที่ผมชอบ ของที่พี่มาร์คชอบ

ของที่เราชอบ

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอยากจะเชื่อในคำมั่นสัญญา

ท้องทะเลยังคงสวยงามเสมอ

ถึงแม้จะมีคนบอกว่าถ้าเทียบกับปีที่แล้วน้ำสีเขียวอมฟ้าใสกว่านี้หรือหาดทรายขาวละเอียดจะสะอาดกว่านี้ก็ตาม 

ผมไม่สนเรื่องแบบนั้นหรอก เพราะสำหรับผมแล้วมันก็ยังคงงดงามเหมือนดังที่เคยเป็น

สิ่งที่ผมชอบมากจนเรียกได้ว่าเป็นความหลงใหลอย่างหนึ่งของทะเลคือสีฟ้าครามกระจ่างที่ตัดกับสีของอมเขียวของผืนน้ำ 

ผมสามารถมองมันได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อเลยด้วยซ้ำ 

ความรู้สึกเย็นสดชื่นจากเกลียวคลื่นสีขาวที่กระทบข้อเท้ารวมถึงลมแรงที่ปะทะตัวนั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบรองลงมา

แต่สิ่งที่ผมรักที่สุดคือเจ้าของรอยเท้าใหญ่ๆที่ประทับไว้บนผืนทราย ข้างรอยเท้าที่เล็กกว่าของผม

His presence is like a tattoo

It hurts to get one

Even more painful to remove

It is something

Which is meant to last

ผมรักเวลาที่เราอยู่เคียงข้างกัน