#มบรถไฟ 03

จากเดินเป็นก้าวเร็วขึ้น 

จากการก้าวเร็วๆเป็นการวิ่งเร็วขึ้นไปอีก 

ผมวิ่ง วิ่ง และวิ่ง

แม้ในมือจะยังถือห่อข้าวกล่องอยู่แต่ผมก็พยายามให้มันสั่นน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

เพื่อที่กับข้าวข้างในจะไม่เละ

เพื่อไปยังที่ๆมีคนรอผมอยู่

ถ้าเขายังรอผมอยู่...

ผมพาตัวเองมาถึงลิฟต์ชั้นล่างสุดของโรงพยาบาล ก้าวแล้วก้าวเล่าที่ก้าวเดินบนพื้นสีออฟไวท์มันเงา ผ่านกระจกติดฟิล์มกันแสงทำให้เห็นเงาตัวเองเคลื่อนไหวลางๆ 

รู้สึกเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน

และมีแค่ผม ที่กำลังวิ่งอยู่

วิ่งจนแทบจะหายใจไม่ออก

แต่ ณ เวลานี้

ลมหายใจเหมือนไม่จำเป็นอีกต่อไป

เลขดิจิตอลสีแดงในลิฟต์แสดงชั้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ผมจ้องมันโดยในใจหวังว่าตัวเลขนั้นจะเปลี่ยนไวขึ้น

ในที่สุดประตูเหล็กสีเงินไร้จิตวิญญาณก็เปิดออก ภาพที่สะท้อนในดวงตาของผมคือพี่แทมมี่ยืนกอดกับไคลี่และเลล่า ป๊าต้วนกุมมือแม่ของพี่มาร์คซึ่งซบไหล่ของเขาอยู่ ใบหน้าของชายวัยกลางคนก้มลงมองพื้น

ตึก

ตึก

ตึก

ตึก

เสียงส้นรองเท้ากระทบกับพื้นเงาดังกังวานท่ามกลางความเงียบที่ปนไปกับเสียงจังหวะหัวใจที่อยากจะเต้นช้าลงกว่านี้แต่เห็นทีจะทำไม่ได้

ผมหยุดยืนหน้าประตูห้องผ่าตัดด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกอะไรอยู่ เบื้องหน้าเป็นสีขาวโพลนไปหมด ประตูสะท้อนแสงไฟสว่างจ้าด้านใน

"ทำไข่ยัดไส้ให้กินหน่อย นะๆๆๆ"

เสียงของเขายังคงก้องในหัวของผม

"ก็ได้"

ตอนนั้นผมได้แต่ยิ้ม 

ถึงจะกลัวแค่ไหน ผมก็ยิ้ม

อาจเพราะคิดว่าเขาต้องหวั่นใจกว่าผมแน่นอน

"สัญญาแล้วนะ ห้ามลืมล่ะ"

ตาเรียวหยีขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่น มือหนาซึ่งซูบผอมลงไปเยอะจับมือของผมไปอิงกับแก้มตอบ

"อื้อ"

คำมั่นสัญญาของผมเอ่ยออกไป

โดยที่ลืมให้เขาพูดประโยคเดียวกัน

"แบมแบม... ไปไหนมาลูก"

เสียงคุณแม่พี่มาร์คดังขึ้นในโสตประสาทของผม รวมทั้งมือเย็นๆของเธอที่ยื่นมาจับแขน

"อ่า..."

ดวงตายังคงจ้องไปที่ประตูบานเดิม เสียงของผมเหมือนไม่สามารถออกมาเป็นประโยคได้หลังจากเห็นน้ำตาของทุกคน

"แบม พี่มาร์คเขา..."

คุณป้าพูดได้เพียงเท่านั้นประโยคก็ถูกตัดไปราวกับลมหายใจไม่เพียงพอ เสียงสะอื้นแทรกขึ้นมาแทนที่พร้อมกับไหล่ของเธอซึ่งห่อลงและร่างทั้งร่างสั่นเทาอีกครั้ง

มาร์ค..

"เขา... กำลังหลับน่ะแบม"

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าหลับแล้วรู้สึกไม่สบาย

ครั้งแรกที่รู้สึกจุกแปลกๆ

ครั้งแรกที่ไม่รู้ตัวจนกว่าข้าวกล่องในมือจะตกพื้น

มือสองข้างเอื้อมไปเก็บฝากล่องสีขุ่นพร้อมกับเข่าซึ่งย่อลงอัตโนมัติ 

มือสองข้างของผมสั่นอย่างห้ามไม่ได้

"แล้วข้าวกล่องของแบมล่ะมาร์ค"

ผมพูดกับประตูตรงหน้าโดยไม่ได้สนใจว่าน้ำตาจะไหลออกมาหรือไม่ ในมือรู้สึกแค่เพียงการมีอยู่ของข้าวกล่องที่ผมตั้งใจกลับบ้านไปทำมา

"มันจะต้องบูดอีกแล้วหรอมาร์ค รอบที่สองแล้วนะ..."

คนบนเตียงนั้นยังคงหายใจอยู่ แต่ด้วยข้อจำกัดของกาลเวลา เขาจะยังหายใจ แค่ในระยะเวลาที่ถูกกำหนดมาแล้วเท่านั้น

ผมเคยได้ยินว่าการยื้ออะไรซักอย่าง ก็ต้องมีสิ่งไปแลก

เหมือนกับซินเดอเรลล่าล่ะมั้งครับ เหมือนการที่ต้องวิ่งหนีตอนเที่ยงคืน

แต่ตรงนี้ตอนนี้ไม่มีรองเท้าแก้ว ถ้าคนตรงหน้าผมหายไป ผมไม่รู้จะไปตามเขาคืนจากที่ไหน ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจึงจะได้เจอกันอีกครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหน

จริงที่ทุกคนคงต้องทำใจกับการสูญเสีย 

ไม่วันนี้ ก็วันหน้า 

แต่ถ้าทุกคนเลือกได้...

จะมีใครบ้างที่อยากสูญเสียคนสำคัญ

*

ผมไม่รู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ และไม่ค่อยได้สนใจว่าเวลานี้กี่โมงแล้ว

รู้แค่วันนี้เป็นวันที่สิบสองที่ผมนั่งมองคนขี้เซาบนเตียง

คนขี้เซาที่ไม่ยอมตื่นมาเสียที...

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากฟุบหน้าลงกับผ้าห่มสีขาวสะอาด ในใจอยากจะร้องไห้อีกครั้งหากแต่ร่างกายเหมือนจะไม่สามารถผลิตน้ำตาออกมาได้มากเกินไปกว่านี้ สมองสั่งการให้ผมเงยหน้าขึ้นมองตรงไปยังท้องฟ้าผ่านหน้าต่างชั่นสูงของโรงแรม

เมื่อไหร่กันนะที่ขอบฟ้าดูโดดเดี่ยวขนาดนี้

แค่เพราะไม่มีบางคน

"แบมออกไปทานข้าวมั้ย เดี๋ยวพี่เฝ้าให้เอง"

เสียงพี่แทมมี่ดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าของหลานๆตามมา ผมยิ้มและผงกหัวให้เธอเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจกับตัวเอง

"สั่งเข้ามาก็ได้ครับ"

พอได้ยินคำตอบคนสูงวัยกว่าก็ขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามาตีต้นแขนของผม

"ได้ยังไง เราไม่ได้ออกไปไหนมากี่วันแล้วเนี่ย ไปสูดอากาศบ้าง เจอผู้คนบ้างนะ พี่ว่าเราเป็นแบบนี้มาร์คก็คงไม่ชอบเหมือนกัน ถือว่าทั้งพี่ทั้งมาร์คขอ นะ"

อ่า...

พอขึ้นชื่อว่าพี่มาร์คแล้วผมก็จนปัญญาจะเถียง

"งั้นเดี๋ยวแบมเข้าห้องน้ำแล้วไปครับ"

กวักน้ำเย็นขึ้นล้างหน้าเป็นรอบที่สองของวัน ผมจ้องมองตัวเองในกระจก สีหน้าอิดโรยกับขอบตาคล้ำ พ่วงด้วยแก้มตอบซูบซีดและผิวซึ่งดูขาดน้ำ

ไม่รู้มาก่อนว่าพอไม่มีพี่มาร์คแล้วผมจะพังลงมาอย่างง่ายดายขนาดนี้

ไม่คิดมาก่อนว่าความรักของผมจะมากจนเจ็บปวด

ผมเดินมาที่โรงอาหารชั้นกลางของโรงพยาบาลซึ่งไม่เคยได้มาเพราะปกติจะอาสาอยู่เฝ้าในห้องแทนพี่แทมมี่ที่ต้องรับส่งหลานๆ และพ่อแม่ของพี่มาร์คที่ต้องเข้าออฟฟิศเป็นบางวัน ส่วนมากเลยสั่งอาหารเข้ามาแทน

ผมหยิบเมนูอาหารตามสั่งขึ้นมาเพียงเพื่อจะพบว่าผมยังคงสามารถร้องไห้กับเรื่องเดิมๆได้ง่ายเหลือเกิน

น้ำตาไหลออกมาไม่มาก แต่ก็พอจะหยดลงบนเมนูอาหาร ผมยกมือขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกๆและเขียนเมนูอาหารที่ผมอยากทานมากที่สุด

จริงๆคงไม่ใช่ผมหรอก

ไข่ยัดไส้น่ะ

พี่มาร์คต่างหากที่อยากกิน

I would have done anything

And everything

All over again

Just to hear the sound of your voice

Calling my name

ครืด

เสียงสั่นสะเทือนที่ไม่ได้มีมาหลายวันของโทรศัพท์ซึ่งผมเปิดแค่ให้บางคนโทรเข้าได้ดังขึ้น ผมรีบคว้ามาตอนเห็นว่าสายเข้าเรียกจากพี่แทมมี่

"ว่าไงครับ"

ประโยคต่อไปทำให้ช้อนร่วงลงจากมือขวา พร้อมกับโทรศัพท์ในมือซ้ายสั่นๆซึ่งไม่นานก็รู้สึกหมดแรง

'รีบมาเร็วแบม มาร์คฟื้นแล้ว'

*

ไม่มีเสียงทักทายเหมือนครั้งก่อนหน้านี้ ริมฝีปากซีดยกยิ้มบางผ่านเครื่องช่วยหายใจที่ครอบบริเวณนั้นอยู่ 

ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี

แต่มือสั่นๆของตัวเองก็ยื่นออกไปจับหน้าซูบซีดของอีกฝ่าย พยายามกลั้นน้ำตากลั้นเสียงสะอื้นเท่าไหร่ความรู้สึกต่างๆก็ยังดื้อรั้นจะกรูกันออกมาเสียให้ได้

"มาร์ค..." ส่งเสียงที่แทบจะขาดหายไปในห้วงอากาศออกเรียกอย่างเว้าวอนชนิดที่ตัวเองยังตกใจ

ร่างสูงส่งสัญญาณให้พยาบาลช่วยถอดเครื่องช่วยหายใจให้เพื่อจะพูดบางอย่าง ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่คุกเข่าลงกับพื้นห้อง ในมือมีฝ่ามือเย็นของอีกฝ่าย

"แบม...มองหน้ามาร์คหน่อยเร็ว"

ผมไม่อยากรู้ว่าสิ่งที่ทำให้เสียงของเขาขาดหายและแหบขนาดนี้คืออะไร ผมรู้แต่ว่าผมคิดถึงน้ำเสียงสดใสของคนตรงหน้าเหลือเกิน

ผมเงยหน้าตามที่เขาขอ

ณ ตรงนี้ เวลานี้ ไม่มีอะไรที่เขาขอแล้วผมจะไม่ทำให้

รู้สึกถึงแรงบีบน้อยๆที่มือซึ่งกุมกันไว้แล้วขอบตาก็ร้อนผ่าวอีกระลอก เหมือนคลื่นน้ำชายฝั่งที่ซักเข้าหาดทุกวี่ทุกวันอย่างไม่คิดจะเหนื่อย ริมฝีปากบางยังยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่นและอ่อนโยนแม้จะดูอ่อนแรงกว่าเดิมมากก็ตาม

"หายไวๆสิมาร์ค ทุกคนรออยู่เห็นมั้ย"

ผมยิ้มเท่าที่ยิ้มได้ ทำตัวปกติเท่าที่ทำได้ แต่เหมือนทุกอย่างจะไม่ค่อยเอื้ออำนวยเสียเท่าไหร่ เสียงที่เอ่ยประโยคปกติกลับสั่นไหวอย่างไม่ปกติเอาเสียเลย

แต่ถึงอย่างนั้นพี่มาร์คก็ยังยิ้ม

"สัญญาอะไรกับมาร์คหน่อยนะ ทุกคนด้วย..."

พี่แทมมี่ คุณพ่อ และคุณแม่ของมาร์คเข้ามาล้อมเตียงใกล้ขึ้นทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของคนป่วย

"ถ้าถึงเวลาจริงๆ ไม่ต้องพยายามกันแล้วนะ"

หัวใจเหมือนแก้วที่หล่นแตกละเอียดทันทีที่เสียงเข้ามาก้องอยู่ในหัว เขาเหมือนกำลังขอทุกสิ่งที่ผมไม่คิดอยากทำได้

"พูดอะไรน่ะมาร์ค อย่าล้อเล่นนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว"

ผมหัวเราะแห้งๆด้วยความหวังว่าพี่มาร์คจะหัวเราะตอบและบอกว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องล้อเล่น แต่สิ่งเดียวที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มอันเหนื่อยล้า

"ถ้ามันจำเป็นล่ะก็..."

เสียงพี่แทมมี่ขาดช่วงก่อนเธอจะเดินออกจากห้องไอซียูไปพร้อมกับคุณพ่อและคุณแม่ของพี่มาร์คซึ่งทำได้แค่พยักหน้าน้อยๆเท่านั้น

"ขอโทษนะแบม"

"ไม่เอาสิมาร์ค เขาร้องไห้หมดแล้วเห็นไหม เล่นอะไรบ้าๆ..."

พี่มาร์คไม่ตอบอะไรผมอีก เขาทำเพียงแค่ยิ้มรับภายใต้เครื่องช่วยหายใจที่พยาบาลเดินมาใส่คืนให้ เสียงที่เหลือมีเพียงแค่การสะอื้นไห้ของผมและเสียงอัตราการเต้นของหัวใจจากเครื่องวัด

เป็นครั้งแรกที่เจ็บในหน้าอกจนกลั้นไว้ไม่อยู่

ครั้งแรกที่เผลอสะอื้นดังจนอีกฝ่ายยกมือซูบผอมมาแตะเบาๆบนแก้มที่เปียกไปด้วยน้ำตา

สายตาของพี่มาร์คกำลังบอกให้ผมหยุดร้องไห้เพราะเขา แต่ผมไม่รู้จะทำมันได้ยังไง ในเมื่อผมไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้ให้ใคร ถ้าคนนั้นไม่ใช่เขา

You told me all this would go away

But then this is all I have

If I let go, what would I have to guide me home?

พี่มาร์คหลับๆตื่นๆเป็นเวลานาน และในที่สุดตอนนี้การนอนของเขาก็กลับมาเป็นปกติ คนโตกว่าเหมือนจะแข็งแรงขึ้น ทุกอย่างดีขึ้นกว่าตอนที่เขาหลับอยู่มาก ทั้งตัวพี่มาร์คเอง ครอบครัว หลานๆ และรวมทั้งผมด้วย

"ป้อนคนป่วยหน่อยสิคุณพยาบาล"

ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อถาดอาหารอ่อนสุดอย่างข้าวต้มเหลวๆมาเสิร์ฟอยู่ด้านหน้า ผมไม่อิดออดเหมือนแต่ก่อน ร่างกายเหมือนเริ่มชินกับการบริการคนป่วยขึ้นทุกวัน

"รีบๆหายแล้วจะได้กินเองซะทีนะรู้มั้ย"

ป้อนไปก็ไม่อยากเงยหน้าสบนัยน์ตาสีเข้มที่สะท้อนเงาของผมในนั้น

"แบบนี้ก็สบายดีออก มาร์คหายแล้วแบมก็จะไม่มาเอาใจแล้ว มาร์ครู้หรอก"

ผมกลัวคำพูดแบบนี้ของพี่มาร์คยิ่งกว่าอะไร ผมกลัวว่าจะต้องนั่งเฝ้าเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้

"หยุดพูดแบบนั้นนะมาร์ค ถ้ามาร์คไม่อยู่..."

"มาร์คล้อเล่นนน แบมอย่าซีเรียสสิ มาร์คยังไม่อยากกินข้าวต้มปรุงรสด้วยน้ำตานะ"

นิ้วเรียวปาดน้ำตาซึ่งผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหยดลงมาบนแก้มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเงยหน้าสบตากับเขาในที่สุด พยายามจะเว้าวอนให้เรายืดเวลาออกไปได้อีกนานๆ ให้เขาหายดีเหมือนปกติ

หรือจริงๆไม่ต้องปกติก็ได้

ผมแค่ขอให้เขาอยู่ตรงนี้ 

ที่ๆผมสามารถจับต้องได้